တကယ္လည္း ေမာင္ေဝယံရဲ႕ မတင့္တယ္တဲ့ အျပဳအမူတခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းသားေတြကို စိတ္ဆိုးေစရံုမက အုပ္ထိန္းသူေတြလည္း ကြၽန္မကိုအၿမဲလာတိုင္တတ္တယ္။ တိုင္ခံရလည္း ေမာင္ေဝယံရဲ႕အျပဳအမူက ေကာင္းမသြားတဲ့အျပင္ ပိုပုိဆိုးလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕ေခ်ာင္းထဲကဖားေတြကို လည္ျဖတ္လိုက္တဲ့အထိ ေမာင္ေဝယံဆိုးလာခဲ့တယ္။
တျခားလူေရွ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ကြၽန္မေရွ႕မွာေတာ့ ေမာင္ေဝယံက "လိမၼာတဲ့ေက်ာင္းသား" ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မဘာေျပာေျပာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ေခါင္းငံု႔နာခံတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မအၾကည့္ေအာက္ ေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ေမာင္ေဝယံက "လူဆိုး" ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
သာဓကျပရရင္ ကြၽန္မစာသင္ေနတုန္း သူက စာေတြကိုစိတ္ဝင္တစားနဲ႔ နားေထာင္တတ္တဲ့ "လိမၼာတဲ့ေက်ာင္းသား" ပံုစံျဖစ္ၿပီး ကြၽန္မေက်ာက္သင္ပုန္းလွည့္ဖ်က္တာနဲ႔ ေမာင္ေဝယံက အျမင္မေတာ္တဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေတြကို လုပ္ျပတတ္တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကို ေမာင္ေဝယံ မဖြယ္မရာလုပ္ျပလိုက္လို႔ ေက်ာင္းသူရဲ႕အုပ္ထိန္းသူပါ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္ေဝယံ မိဘကိုလည္းေခၚၿပီး ေမာင္ေဝယံရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကုိ ကြၽန္မတို႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေမာင္ေဝယံေမေမက ငိုၿပီး ေမာင္ေဝယံကို သူအလိုလိုက္ခ်စ္ခဲ့တာ မွန္ေပမယ့္ ေမာင္ေဝယံမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာဂါေတြ မရွိႏိုင္ေၾကာင္းေျပာတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကြၽန္မက ေမာင္ေဝယံကို ကေလးစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေဆးရံုမွာ သြားေရာက္စစ္ေဆးသင့္ေၾကာင္း အႀကံေပးလိုက္တယ္။ စစ္ေဆးခ်က္အရ ေမာင္ေဝယံရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေအာက္ေျခမွာရွိတဲ့ ေဟာ္မုန္းဆီ သိုမွီထားတဲ့အဆီဖုက ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ မညီမွ်ေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေမာင္ေဝယံက ကိုယ့္ရဲ႕မဖြယ္မရာ အျပဳအမႈ၊ အေျပာအဆိုကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရင္ တေျဖးေျဖး သက္သာလာႏိုင္တယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဆးေသာက္ၿပီးတိုင္း ေမာင္ေဝယံက ေခါင္းကိုက္တယ္ဆိုလို႔ သူ႔ေမေမက မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ေဝယံေဆးေတြကို မွန္မွန္မေသာက္ျဖစ္ဘဲ ဆိုးၿမဲဆိုးေနခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေမာင္ေဝယံက ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ကြၽန္မဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
"ဆရာမ... ဆရာမ... ခုတစ္ေလာ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဆရာမ သိပ္မတင္းက်ပ္သလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆိုဆံုးမပါ ဆရာမ။ ဆရာမ မဆံုးမရင္ ေနာက္ေနာင္ကြၽန္ေတာ္ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမရဲ႕တပည့္ပါလို႔ လူတိုင္းကိုေျပာမွာေနာ္"
ေမွ်ာ္မထားတဲ့ ေမာင္ေဝယံရဲ႕ စကားကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္မ အသံထြက္ရယ္မိတယ္။
"ေကာင္းၿပီ ေမာင္ေဝယံ... မင္းကို ဆရာမ ေကာင္းေကာင္းဆံုးမမယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီစာအုပ္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ?"
"ဒီလိုပါ ဆရာမ.. ဒီေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ကြၽန္ေတာ့္မေကာင္းတာကို လာတိုင္တိုင္း ဒီစာအုပ္မွာ ဆရာမ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခု ျခစ္ေပးပါ။ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုရတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာမတစ္ခ်က္ရိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ဆရာမ"
ဘုရားေရ ! ေမာင္ေဝယံက သူ႔ကိုေျပာဆို ဆံုးမအျပစ္ေပးဖို႔ ကြၽန္မဆီမွာ ေတာင္းဆိုေနပါလား!
သူ႔ကိုေျပာဆိုဆံုးမဖို႔ ေတာင္းဆိုေပမယ့္လည္း ေမာင္ေဝယံက ဆိုးၿမဲဆိုးေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မဆီ ေက်ာင္းသားေတြ လာတိုင္တိုင္း ေမာင္ေဝယံျဖစ္ေနၿပီး တျခားသူေတြကို ေဘာင္းဘီခြၽတ္ျပတာ၊ ေျခထုိးလဲတာကလည္း ေမာင္ေဝယံပဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္ပတ္ေတာင္မျပည့္ေသးပါဘူး ေမာင္ေဝယံရဲ႕ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ အခုတစ္ရာရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ ေျပာင္းလဲမလာတဲ့ ေမာင္ေဝယံရဲ႕အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မစိတ္ဆိုးၿပီး ေမာင္ေဝယံကို ေခၚေျပာခ့ဲတယ္။
"ေမာင္ေဝယံ... မင္းရဲ႕မေကာင္းတာေတြ ဆရာမ ၾကက္ေျခခတ္မွတ္ထားတာ အခုတစ္ရာရွိေနၿပီ။ မင္းကို ဆရာမ အျပစ္ေပးရေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ.. ကြၽန္ေတာ့္ကို အခ်က္တစ္ရာ ရိုက္ႏိုင္ပါတယ္"
ေမာင္ေဝယံက လက္ကိုဆန္႔ၿပီး အရိုက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေဝယံရဲ႕ လက္ဖဝါး၊ ေမာင္ေဝယံရဲ႕မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မတကယ္ မရိုက္ရက္ခဲ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေဝယံ! မင္းဟာ မတံုးမအဘဲ ထက္ျမက္သူပါ။ ကိုယ္မွားမွန္းသိသိနဲ႔ အမွားေတြကို မင္းဘာေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ရတာလဲ? မင္းရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အက်င့္စရိုက္ေတြကို ျပင္ၿပီး မင္းကိုယ္ေပၚက တျခားလူေတြ ခပ္ႏွိပ္ေပးထားတဲ့ "လူဆိုး၊ မလိမၼာ မယဥ္ေက်းတဲ့သူ" ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါ ေမာင္ေဝယံ! ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္ ကြၽန္မေျပာေနမိတယ္။
ေမာင္ေဝယံရဲ႕လက္က ကြၽန္မအရိုက္ကိုခံဖို႔ ေလထဲမွာေျမႇာက္ထားဆဲပါပဲ။ အတန္းသားဘက္ ကြၽန္မလွည့္ၿပီး "ဆရာမ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ပထမတန္းကေန အခုတတိယတန္းအထိ မင္းတုိ႔လာတိုင္လိုက္တိုင္း ေမာင္ေဝယံ ဟိုဟာလုပ္လို႔၊ ေမာင္ေဝယံ ဘာလုပ္လုိ႔ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ "ၾကက္ေျခခတ္"ဖို႔အတြက္ပဲ လာတိုင္ၾကတယ္။ ေမာင္ေဝယံမွာ "အမွန္"ေပးဖို႔အတြက္ေတာင္ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား?"
ကြၽန္မစကားေၾကာင့္ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ငါးစကၠန္႔ေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက "ဆရာမ.. ဆရာမ ေမာင္ေဝယံကို အမွန္ေပးလို႔ရတယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို သူေရာင္စံုခဲတံ ေပးငွါးေသးတယ္"
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေမာင္ေဝယံရဲ႕ အႏိုင္က်င့္တာကို အၿမဲခံရတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကလည္း ထရပ္ၿပီး "ဆရာမ... ခုနားေက်ာင္းဆင္းတုန္းက ကြၽန္မလဲေအာင္ ေမာင္ေဝယံေျခထိုးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မလည္း အနားေရာက္ေရာ သူ႔ေျခကို ျပန္ရုတ္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ကြၽန္မ မလဲခဲ့ဘူး ဆရာမ"
"ဟုတ္တယ္.. တပည့္တို႔။ ေမာင္ေဝယံမွာ ေကာင္းကြက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိႏိုင္ေသးတယ္။ သူ႔ကို အမွန္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား! ဆရာမ သူ႔ကို ၾကက္ေျခခတ္တစ္ရာ ေပးၿပီးၿပီ။ သူ႔ကို အခ်က္တစ္ရာ ဆရာမရိုက္လို႔ရေပမယ့္ ဆရာမ သူ႔ကိုမရိုက္ရက္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို တပည့္တို႔ ထပ္စဥ္းစားၾကပါဦး။ ေမာင္ေဝယံရဲ႕ ေကာင္းကြက္နဲ႔ သူ ဘာေတြေကာင္းေအာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးလဲ? တပည့္တို႔ စဥ္းစားၾကၿပီး အမွန္တစ္ခုေပးတိုင္း ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခု ဖ်က္တဲ့နည္းနဲ႔ ေမာင္ေဝယံကို ဆရာမတို႔ကယ္တင္ၾကရေအာင္"
ကြၽန္မေျပာၿပီး ခဏအၾကာမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အလုအယက္ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။
"ဆရာမ... ေမာင္ေဝယံ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဟင္းခူးေပးတယ္"
"ဆရာမ.. မေန႔က ေမာင္ေဝယံ ကြၽန္ေတာ္ကို ႏြားႏို႔ယူေပးတယ္"
"ဆရာမ.. အရင္တစ္ပတ္က ေမာင္ေဝယံ အမႈိက္ပစ္ကူတယ္"
"ဆရာမ.... မေန႔က ေမာင္ေဝယံ အိမ္သာေဆးကူတယ္"
"ဆရာမ....."
အဲဒီစာသင္ခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းသားေတြက ေမာင္ေဝယံရဲ႕ ေကာင္းကြက္ကို လက္ေျမႇာက္လိုက္၊ ေျပာလိုက္နဲ႔ "အမွန္"ေတြ ဝိုင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခါနီးမွာ "အမွန္တစ္ရာခု" ကုိ ေမာင္ေဝယံရခဲ့ၿပီး "ၾကက္ေျခခတ္တစ္ရာခု"ကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္မေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေမာင္ေဝယံရဲ႕ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးက ခုေတာ့ ၿပံဳးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူငိုခဲ့ပါတယ္။ သူစေနာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ ဝမ္းသာတဲ့မ်က္ရည္ေတြ သူပါးျပင္ေပၚ စီးက်ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးေတြမွန္မွန္ေသာက္ၿပီး လိမၼာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ေမာင္ေဝယံဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"မ်က္စိနဲ႔အနီးဆံုးေနရာက ဘယ္ေနရာလဲ?" လို႔ ကြၽန္မကို လူေတြေမးခဲ့ဖူးတယ္။ အေျဖက "မ်က္ေတာင္ေမြး"ဆိုတာကို ကြၽန္မစဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။ မ်က္ေတာင္ေမြးဟာ မ်က္စိနဲ႔အနီးဆံုးေနရာမွာရွိၿပီး ကြၽန္မတို႔ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။
အဲဒီလိုပဲ ကြၽန္မတို႔ေဘးအနားက ကြၽန္မတို႔နဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုးလူေတြရဲ႕ေကာင္းကြက္ကို ကြၽန္မတို႔ မျမင္တတ္ခဲ့ၾကဘူး။
အထက္ဇာတ္လမ္းထဲကလို ေမာင္ေဝယံရဲ႕ဆိုးကြက္ကိုပဲ တျခားေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ အျပစ္ေပးခါနီး ဆရာမရဲ႕လမ္းညႊန္ျပသမႈေၾကာင့္ ေမာင္ေဝယံရဲ႕ေကာင္းကြက္ေတြကုိ သူတို႔သတိျပဳခဲ့မိၾကတယ္။ ေမာင္ေဝယံမွာလည္း "အမွန္ေတြတစ္ရာ" ရွိေၾကာင္း သူတို႔ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။
သြန္သင္ဆံုးမႈဆိုတာ အတင္းအဓမၼဖိႏွိပ္တဲ့ "အေမွာင္"ဘက္ကမဟုတ္ဘဲ ဥာဏ္ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ ႀကိဳးစားကူညီတဲ့ "အလင္း"ဘက္ကျဖစ္တယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ဆိုးကြက္ကိုပဲၾကည့္ၿပီး ၾကက္ေျခခတ္တစ္ရာေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသူရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း နာက်င္မႈအေမွာင္ေတြပဲ ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔က "မႏွစ္ၿမိဳ႕လည္း ခ်ီးက်ဴးတတ္ဖို႔" "သူ႔ကုိမႏွစ္သက္လည္း သူ႔ေကာင္းကြက္ေတြ ရွာတတ္ဖို႔" သင္ယူသင့္ပါတယ္။
တစ္ခါတေလမွာ ဆရာေတြက "ေက်ာင္းသားဆိုး" ေတြကို မႏွစ္သက္တတ္ၾကသလို "ကေလးဆိုး" ေတြကို လူေတြ မႏွစ္ၿမိဳ႕တတ္ၾကဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ စိတ္ကိုတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး တစ္ဘက္လွည့္အေတြးနဲ႔ သူ႔ေကာင္းကြက္ကို ရွာၾကည့္ပါ။ အေတြးေတြ လည္ပတ္ေနသေရြ႔ "အမွန္တစ္ခု" ေတြ႔လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ကေလးေတြကို "ဆန္႔က်င္၊ ျငင္းဆန္"တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ တစ္ခ်ိန္လံုးမၾကည့္သင့္သလို "ေဝဖန္၊ ျပစ္တင္" တဲ့ စကားမ်ဳိးလည္း အၿမဲမေျပာသင့္ပါဘူး။
ဆန္႔က်င္၊ ျငင္းဆန္တဲ့အၾကည့္ေတြၾကားမွာ ကေလးငယ္ေတြက ကုိယ့္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈမဲ့တာေတြ သင္ယူႏိုင္တယ္။ ေဝဖန္၊ အျပစ္တင္တဲ့အေျပာေတြၾကားမွာ ကေလးငယ္ေတြက စိတ္ပ်က္၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို သင္ယူႏိုင္တယ္။ ကူညီ၊ ေဖးမ၊ အားေပးတဲ့ အေျပာေတြၾကားမွာ ကေလးငယ္ေတြက ယံုၾကည္မႈေတြတိုးေစၿပီး ခ်ီးက်ဴး၊ ခ်ီးမြမ္းမႈေအာက္မွာ ကေလးငယ္ေတြက ေမတၱာနဲ႔ေက်းဇူးတရားကို နားလည္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
မူရင္း---- http://www.netsermon.org/story
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, January 20, 2010)
